Dolina Pięciu Stawów

Mostek mijany po drodze (kiedy jeszcze nie wiedzieliśmy, co nas czeka)

W niedzielę wróciłam z mojej parodniowej wyprawy do Zakopanego. Mogę Wam powiedzieć, że uwielbiam to miasto i góry, od razu lepiej się tam czuję, oddycham świeżym powietrzem i zachwycam otaczającą mnie architekturą, którą na pewno wszyscy kojarzycie. Charakterystyczne, strzeliste dachy, które przypominają nam, gdzie jesteśmy. Droga przebiegła spokojnie, bez większych rewelacji (dla przypomnienia: wracając ze Zduńskiej Woli, kompletnie się zgubiłyśmy w okolicach Sosnowca) i niedługo po przyjeździe wybraliśmy się zobaczyć Krupówki, które były niesamowicie zatłoczone! Wyobrażałam je sobie nieco inaczej, choć przecież już raz je widziałam, ale wyszło na to, że niewiele z wtedy zapamiętałam. Spodziewałam się większej ilości takich bazarków z pamiątkami, a spotkało mnie mnóstwo sklepów, które możemy spotkać w każdej galerii. 

Następnego dnia wyruszyliśmy do Doliny Pięciu Stawów, szliśmy szlakiem, który może ktoś z Was kojarzy, droga do Morskiego Oka, a przy Wodogrzmotach Mickiewicza odbicie na drogę prowadzącą już prosto do celu. Droga jest niezwykle malownicza, ale może też przyprawić o zawrót głowy, gdy przy końcu nagle spojrzymy w dół i zdamy sobie sprawę z wysokości, na której się znajdujemy. Zieleń, otaczająca nas z każdej strony, to z całą pewnością moje klimaty, mimo dość męczącego podejścia, byłam naprawdę zadowolona z kierunku, w którym idę i na pewno nie myślałam o tym, by zawrócić! Ma zdjęciu poniżej widzicie jeden z, moim zdaniem, najładniejszych widoków, jakie spotkałam na swojej drodze. Ten wodospad niesamowicie mnie zauroczył, wygląda magicznie!

Wielka Siklawa (i wciąż długa droga przed nami)

Jeden z pięciu stawów (czyli cel osiągnięty!)

Tym, co nieco mnie zaskoczyło, jeśli chodzi o szlak, który wybraliśmy, jest fakt, że nie zobaczyłam pięciu stawów z góry! Byłam pewna, że nasza wędrówka skończy się na szczycie jakiegoś wzniesienia, z którego będzie jakiś fajny widok w dół, ale jednak nie! Dlatego już myślę o kolejnej wyprawie, bo naprawdę myślę, że taki widok na tę dolinę będzie niezapomniany. Pogoda trochę się zepsuła, gdy byliśmy już u celu, ale na szczęście największy deszcz nas ominął, bo wtedy grzaliśmy się w schronisku. Po deszczu wszystko zaczęło parować i to tyle, jeśli chodzi o piękne widoki.

Koniec końców, stawów widziałam trzy, a nie pięć, ale to dlatego, że wyszliśmy z ośrodka trochę za późno i musieliśmy się spieszyć. A miałam taką ochotę, by pójść jeszcze dalej szlakiem do Morskiego Oka... ale to innym razem!

Do Morskiego Oka niestety nie udało nam się dotrzeć także w niedzielę, bo pogoda całkiem się zepsuła. Mam nadzieję, że w przyszłości uda mi się bywać w górach częściej niż dotychczas, dużo częściej, nie raz na kilka lat, bo czuję, że tam jest moje miejsce!

Zbliżenie na krople deszczu ;)