Zduńska Wola

Nie spodziewałam się, że po tygodniowej przerwie powrót do szkoły okaże się aż taki trudny. Nie wiem jeszcze do końca, czym jest to spowodowane, czy faktem, że wróciłam wczoraj do domu około siódmej wieczorem, zmęczona podróżą i upałem, czy może po prostu to ja i już tak mam. W każdym bądź razie ledwo wytrzymałam dziś na czterech lekcjach, więc nie wiem, jak to będzie z jutrzejszymi ośmioma, czy czwartkowymi dziewięcioma! Jednak kiedy już przeżyjemy ten tydzień, koniec roku szkolnego będzie na wyciągnięcie ręki, hurra!

Oczywiście musiałam pomarudzić, a miałam tylko opisać mój niedługi wyjazd. Dojechałyśmy z siostrą spokojnie do Zduńskiej Woli, zakwaterowałyśmy się i po szybkiej kolacji miałam okazję brać udział w pierwszej lekcji języka migowego. Było to dla mnie tak niesamowite przeżycie, że nie sposób tego opisać. Jest to dla mnie coś wspaniałego, porozumiewanie się jedynie za pomocą gestów. Na pierwszym spotkaniu uczyliśmy się tylko alfabetu. Niby tylko, ale tak naprawdę jest to podstawa, dzięki której będzie łatwiej nam zapamiętać niektóre znaki. Naszym celem była nauka modlitwy Ojcze nasz, byśmy w niedzielę mogli odmówić ją razem z niesłyszącymi podczas specjalnej mszy. Bardzo chciałam się jej nauczyć, czułam ogromną wewnętrzną motywację i... udało się! Po czterech spotkaniach nasza niewielka grupka umiała modlitwę. Duma była i jest ogromna. Na mszy jednak, mimo że ksiądz powiedział, że odmówimy modlitwę wolniej niż zazwyczaj, i tak się zgubiłam. To niesamowite, jak wiele rzeczy można przekazać za pomocą samych gestów. Chciałabym bardzo umieć rozmawiać z niesłyszącymi, dlatego na mojej liście rzeczy, które chcę zrobić w życiu, pojawił się nowy, wiadomy punkt.

Ja, taka czarna kropka w trzydziestostopniowym upale, nie wiem, co mnie podkusiło.

Powrót do domu okazał się trudniejszy niż przyjazd na miejsce. Przede wszystkim nagle pojawiły się jakieś objazdy i miałyśmy trudności z powrotem do Krakowa. Około godzinę spędziłyśmy w Sosnowcu krążąc po mieście i szukając nieprzekreślonych strzałek kierujących nas na Kraków, których było bardzo niewiele. Dobrze, że niektórzy ludzie służą pomocą i lepiej niż GPS wiedzą, gdzie powinnyśmy jechać. Gdyby nie oni, kto wie, ile jeszcze czasu byśmy tam spędziły.

Jak widać na zdjęciach, pogoda była naprawdę piękna. Samo miasto mnie zachwyciło. Nie jest to jakiś wielki obszar, ale właśnie to sprawiło, że tak bardzo mi się spodobało. Poza tym sami ludzie... to było coś wspaniałego zobaczyć całe mnóstwo młodych wolontariuszy, którzy angażują się w różne akcje, pomagają, biegle używają języka migowego. Oni po prostu chcą pomagać i można to poczuć, będąc tam i spędzając z nimi chwilę czasu.
Mnóstwo zieleni, park, jeziorko, spokój... Mogłabym tam zamieszkać!